Jan Blaauw in gesprek met: Henk Hiemstra
Auteur en Foto's: Jan Blaauw
Henk Hiemstra:
“Als kind al voetballen met een tennisbal, of n ‘swienebloas’…”
Henk Hiemstra werd geboren op 25 september 1930 in Zuidhorn, in het voormalige ‘Schathuus’ (nu de fraaie woonstede van de familie Drenth aan de Hanckemalaan). Henk was het derde kind in het gezin. Boven hem twee broers (Jo en Lulf), na hem kwamen nog zus Janna en broers Fokko en Addie. Henks vader Johannes Hiemstra werkte op de suikerfabriek bij Hoogkerk, overleed op 54-jarige leeftijd. Henks moeder was Christina Noordhoff. Vader Joh. voetbalde bij Zuidhorn o.a. met Ru Weitering (die later bekend werd als bestuurder in voetbal- en schaatskring en in de gemeentepolitiek). Weitering vertelde later nog wel eens dat Johannes Hiemstra ’n haarde kop’ had. “Hij ging ien t doel stoan en hij kopte alles deruut!” Henk trouwde op 21 februari 1957 met Marie Nijenhuis, een echte Noordhornse. Ze kregen 3 kinderen: Hans, Jan en Hannie. Hans(je) kwam (te) jong door een noodlottig ongeluk om het leven, hij raakte in 1964 te water in het kanaal en verdronk. “Het slijt, maar vergeten doe je het nooit. Het is altijd bij je!”
De jonge Henk Hiemstra ging naar de openbare lagere school aan de Frankrijkerlaan, hield goede herinneringen over aan hoofdmeester Hut. Hij doorliep acht leerjaren en ging toen aan het werk, eerst bij kwekerij Vlietstra, daarna 5 jaar op de melkfabriek. Toen vertrok Henk naar het westen van het land, naar Amsterdam, werkte ongeveer 5 jaar voor de Nederlandse Spoorwegen. Toen overplaatsing naar het noorden niet lukte, nam hij ontslag en kreeg een baan bij de CSM, de Hoogkerker suikerfabriek. Daar bouwde hij 37 dienstjaren op, o.a. door administratief en magazijnwerk. Gezondheid? Op 18-jarige leeftijd, in de opbouwjaren na de bezettingstijd, kreeg hij longontsteking die maar niet wilde genezen. Uiteindelijk bleek een penicillinekuur (toen nog uitzonderlijk) uitkomst te bieden. Henk is verder diabeet, maar weet daar goed mee om te gaan door medicijngebruik. Hij hoeft (nog) niet te spuiten. Voor de rest: ijzersterk en fit!
Voetballen? Dat ging ‘zo maar’, eigenlijk waren er toen ook geen alternatieven. Voetballen was voor jongens voor de hand liggend, op straat, ‘overal’…. Met Evert Kapma bijvoorbeeld een balletje trappen, partijtje spelen. “Vaak op klompen, op de sintels van de Boslaan… Dat was toen nog geen verharde straat. Als kind was ik eindeloos met een tennisbal bezig.” Nee, georganiseerd schoolvoetbal was er niet in die jaren, wel “onder elkaar”, de namen van Nanninga en Kamphuis vallen. “Soms met een ‘swienebloas’, bij de stroschuur!” (Waar nu het gemeentehuis van Zuidhorn staat; JB)
Henk zal twaalf geweest zijn, toen hij aangemeld werd bij de v.v.Zuidhorn. De andere Hiemstrakinderen waren niet zulke, fervente voetballers, uitgezonderd de jongste, Addie. Ook een talent, die dat later bewees in de groenwitte kleuren van de Zuidhorner voetbalvereniging. Oudste broer Jo was tengerder, niet direct een sporter. “Hij kon wel goed leren, alleen had hij ontzettend veel examenvrees! Jo heeft bij verschillende banken gewerkt, o.a. de Twentsche; hij werkte zich op tot procuratiehouder, trouwde met een zus van Evert Kapma. Hij overleed veel te vroeg, aan bloedkanker. Hij was 44….” Henk heeft niet echt veel concrete herinneringen aan de jeugdperiode bij de B- en A-junioren. Vervoer? Soms op de fiets, maar “we gingen ook wel eens met de trein, naar de Stad.” Later met het eerste elftal was er een bus, tegenwoordig haast niet meer te betalen. Trainers? Bij de jeugd iemand als Jaap Hazeveld! “Moesten we rondjes-Tolhek lopen, daar had ik niet zoveel aardigheid aan…” Bij Groenendal (de voorloper van Balk) aan De Gast kregen we zelfs “theorie”!
Tijdens de Amsterdamse jaren bij het spoor heeft Henk in de hoofdstad getraind, al weet hij niet precies meer bij welke club. (“Ajax….”, souffleert zijn vrouw met een lach). In het weekend ging Henk naar huis, wedstrijden spelen bij Zuidhorn. Hij speelde in het eerste en het tweede. Toen zoontje Hans verdronk in het Van Starkenborghkanaal, had dat een enorme impact. De voetbalpret was voorlopig voorbij, Henk stopte enkele jaren. Later pakte hij de draad nog weer op, maakte deel uit van een veteranenteam met spelers als Hilbrand Balk, Alze Noordveld, Hendrik Miedema op doel…
Memorabele feiten uit de Zuidhorngeschiedenis? Op de fiets naar Boerakker, maar ook herinneringen aan een wedstrijd in Friesland, “ik dacht in Houtigehage”, waar de sterke Zuidhornspits Piet Binksma uit de wedstrijd werd geschopt en Henk naderhand dacht: “Hier kom ik nooit weer!” Herinneringen, toch vervaagd, aan trainers als Johnny de Grooth, vroegere linkerspits van GVAV, de voorloper van FC Groningen. “Een goeie trainer”, aldus Henk.
En het publiek? Zuidhorn speelde eerst op een veld aan de nog niet verharde Geert Waldastraat.
“In de jeugdperiode moesten de schapen soms eerst van het weiland af…” Volgens Henk was er altijd redelijk wat publiek, ook op de nieuwe velden aan het Van Starkenborghkanaal (nu het domein van de korfballers en de tennissers). Zelf gaat Henk niet vaak meer kijken naar Zuidhorn in het Joh.Smit-park.
“Ach, het weer is vaak niet zo geweldig, ik heb er dan niet zo veel zin meer in.” Bovendien is er de TV, Eredivisie Live, al maakt Henk daar nou weer niet buitensporig veel gebruik van. Henk is een Ajax-fan, waarschijnlijk door zijn Amsterdamse jaren bij het spoor.
“Ik hou van mooi voetbal, aanvallend. Al gaat er in het topvoetbal veel te veel geld om…” En het huidige
“gedoe” bij Ajax (eind 2011, begin 2012; JB) zint Henk ook allerminst.
Hij verontschuldigt zich nog eens.
“Ik kan me niet alles meer exact herinneren. Anderen weten dat vaak veel preciezer. Iemand als mijn moe bijvoorbeeld! Die leefde ook mee met GVAV en later FC Groningen!” Zijn zoon Jan is geen voetballer, die houdt zich sinds enige jaren bezig met hardlopen, halve en hele marathons. Henk neemt er zijn petje voor af. Zelf blijft hij ook zoveel mogelijk in beweging, fietst en wandelt graag, maakt een kwieke indruk.
“Ik probeer niet al te lang weg te blijven, Marie is aan huis gebonden, haar knieën laten het afweten.” Bij het weggaan bekijk ik nog even de traplift, een uitkomst, waardoor Henk en Marie in hun huis aan de Norritsstraat kunnen blijven wonen. Zolang ze beiden fit genoeg blijven, lekkere koffie zetten… (JB)
